زنان همیشه قصه‏گویان خوبی بوده‏اند. از همان ابتدا با تکان دادن گهواره کودک خود و با اشعار و قصه‏ها او را آرام می‏کردند.

این خصیصه درونی زن‏ها تا به آنجا پیش رفت که گزارشگرانی موفق‏تر از مردان شدند. توجه به ریزه‏کاری‏ها و تأکیدات بر روح و روان انسان، گزارش آنها را از حالت خشک و رسمی بیرون می‏آورد. گرچه این خصیصه می‏توانست مورد سوء استفاده نیز قرار بگیرد.

وقتی «اوریانا فالاچی» به عنوان یک خبرنگار جنگی در جنگ‏های ویتنام، هند و پاکستان، خاورمیانه و آمریکای لاتین حضور یافت، همین خصیصه قصه‏گویی او بود که وی را معروف کرد. تا آنجا که کتاب «زندگی، جنگ و دیگر هیچ» او توانست سندی بر علیه سیاست جنگ‏افروزی آمریکاییان باشد.